Djali im ka sindromën Down. Për shkak të tonusit muskulor të dobët, kur ishte 6 muajsh ka filluar të ndjekë terapi fizike. Në moshën 2 vjeçare ne e kemi regjistruar në kopsht me fëmijët e tjerë, ku i është ofruar ngrohtësi dhe përkushtim sikurse çdo fëmije tjetër. Duke qenë që sindroma Down karakterizohet me vështirësi në të folur, fëmija im ka filluar të ndjekë terapi Gjuhe dhe Komunikimi në moshën 2 vjeç e 3 muaj. Gjitha këto shërbime, pa pagesë,  i janë mundësuar nga institucionet publike të vendit ku ne jetojmë. Në kuadër të Arsimit Gjithëpërfshirës dhe legjislacionit i cili i siguron fëmijës tim këtë të drejtë, në moshën 7 vjeç e gjysëm është regjistruar në klasën e parë, në shkollë të rregullt. I mirëpritur nga mësuesja, personeli i shkollës dhe shokët e klasës, ai vijonte me shumë kënaqësi shkollën. Si një fëmijë me sindromë Down, fëmija im kishte vështirësi në të nxënë, ndaj në shkollë për të është bërë Plani Individual i Arsimit, i cili i është përshtatur aftësive dhe njohurive të tij me qëllim maksimizimin e potencialit të tij. Atij i është siguruar edhe mësuesi ndihmës, i cili e asiston në procesin e mësimnxënies. Po ashtu, numri i nxënësve në klasë është ulur, në mënyrë që procesi i mësimnxënies të jetë i lehtë për secilin nxënës në klasë. 

Gjithë këto lehtësira janë të përcaktuara dhe të rregulluara me ligj dhe zbatohen nga Ministria e Arsimit, Shkencës dhe Teknologjisë dhe komuna në të cilën jetojmë. 

Fëmiu im bashkë me shokët e tij e kanë mësuar në shkollë se çfarë është sindroma Down, çfarë sjellë dhe si duhet t’i referohemi. Fëmija im pranohet për atë që është ndaj ai e vlerëson shumë shoqërinë e tij, dhe kalimi i kohës së lirë me shokët e tij për të është pjesa më e bukur e ditës. Në shoqërinë e tij vlen thënia “Të ndryshëm jemi më të pasur”.   Atij i pëlqen të bëjë shumë gjëra, të luaj futboll, të shkojë në kinema, të lexoj por mbi të gjitha i pëlqen shumë piktura, ndaj ne prindërit kemi vendosur ta regjistrojmë në një kurs pikture, gjithmonë me mbështetjen e institucioneve publike, në mënyrë që ai të ketë mundësi aftësimi në atë që do.  

~~

Më zgjoi nga gjumi im bir, i rritur tashmë, dhe e kuptova që isha në ëndërr. Pashë nga ai, e pikëlluar dhe e mërzitur për faktin që asnjë nga këto shërbime nuk i janë mundësuar tim biri.

Mblodha veten dhe u ngrita në këmbë, me frymëzimin dhe shpresën që të paktën fëmijët e tjerë me sindromën Down t’i kenë këto mundësi i thashë vetës “vazhdojmë rrugën, përplotë sfida përpara, për ta bërë realitet këtë ëndërr në Kosovë”.
                                                                      

Prindi i një fëmije me sindromë Down në Kosovë