Edukimi drejt autonomisë është thelbësor sepse aftëson individin drejt gjithëpërfshirjes sociale, aftësimit për punë si dhe  krijimit të një jete të pavarur prej të rrituri. Autonomia nënkupton integrimin e aftësive të personit në fjalë me ato të tjetrit. Prindërit dhe familjarët informohen dhe udhëzohen për mënyrat se si të kontribuojnë në përvetësimin e aftësive vet-ndihmëse tek fëmijët e tyre. Fillimisht punohet drejt përvetësimit të aftësive për arritjen e autonomisë personale. Autonomia personale konsiston në përvetësimin e aftësive themelore, siç është ushqyerja, tualeti, kujdesi dhe higjena personale, procesi i veshjes-zhveshjes, orientimi hapësinorë dhe kohorë. Rol kyç në përvetësimin dhe zotërimin e këtyre aftësive ka familja.
Autonomia, në vetvete, nuk nënkupton faktin e «mos kërkimit të ndihmës», por njohjen e kufizimeve të vet personit.
Një tjetër rol kyç për pavarësimin e individët me sindromë Down kanë edhe aftësitë sociale. Në kuadër të aftësimit për autonomi sociale, individi aftësohet në përvetësimin e aftësive komunikuese, sociale, aftësive për të qenë pjesë aktive e një grupi, përdorimin e mjeteve të komunikimit, përdorimin e mjeteve të transportit etj. Autonomia sociale ka fillimet e saja që në adoloshencë dhe rol kyç në zhvillimin e saj ka familja dhe operatorët ndihmës.